ΑΛΑΡΙΧΟΣ- ΜΙΑ ΓΟΤΘΙΚΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΜΟΓΓΟΛΙΚΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ

Η άγνωστη σφαγή των Ελλήνων από τους Ρωμαιοχριστιανούς βαρβάρους.

Η προέλαση του Αλαρίχου στην Ελλάδα, το 395-396μ.α.χ.χ.

Πρόλογος

Το παρόν έγγραφο είναι απόσπασμα από την «Ιστορία Νέα», Ε΄ βιβλίο,

του Ζωσίμου, του Εθνικού Ιστορικού εκείνων των χρόνων.

Εισαγωγή

Αυτό το έγγραφο εξιστορεί την πορεία των Χριστιανών καί των

ομοθρήσκων τους Γότθων του Αλαρίχου στην Ελλάδα καί τις

διαπραχθείσες σφαγές κατά των Ελλήνων, τις καταστροφές πόλεων,

ιερών, βιβλιοθηκών, θεάτρων κ.λ.π., οι οποίες συνιστούν κατά το

Διεθνές Δίκαιο του Πολέμου ή αλλιώς Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο

«εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», «γενοκτονία» κ.λ.π. καί δεν

παραγράφονται.

Τα παρακάτω παρατιθέμενα γεγονότα, διεξάγονται την άνοιξη του

395μ.α.χ.χ.

Κυρίως θέμα

Παράθεση αρχαίου κειμένου(στο μονοτονικό, λόγω ελλείψεως

πολυτονιστή).

Αλάριχος δέ, τών Θράκης απανίστατο τόπων, καί επί Μακεδονίαν

προήει καί Θεσσαλίαν, πάντα καταστρεφόμενος τά εν μέσω. γενόμενος

δέ Θερμοπυλών πλησίον, έπεμπε λάθρα πρός Αντίοχον τόν ανθύπατον

καί Γερόντιον τόν εφεστηκότα τη Θερμοπυλών φυλακή τούς τήν έφοδον

αγγελούντας. καί ο μέν απεχώρει μετά τών φυλάκων, ενδιδούς ελευθέραν

καί ακωλύτως τήν επί τήν Ελλάδα πάροδον τοίς βαρβάροις οί δέ επί

λείαν έτοιμον τών αγρών καί παντελή τών πόλεων απώλειαν εχώρουν,

τούς μέν άνδρας ηβηδόν αποσφάττοντες, παιδάρια δέ καί γυναίκας

αγεληδόν άμα τώ πλούτω ληζόμενοι. καί η μέν Βοιωτία πάσα καί όσα

μετά τήν από Θερμοπυλών είσοδον Ελληνικά έθνη διήλθον οι βάρβαροι,

έκειντο τήν εξ εκείνου μέχρι τού νύν καταστροφήν διδόντα τοίς

θεωμένοις οράν, μόνων Θηβαίων διά τό τής πόλεως οχυρόν

περισωθέντων, καί ότι σπεύδων τάς Αθήνας ελείν Αλάριχος ουκ επέμεινε

τή τούτων πολιορκία. Θηβαίων τοίνυν διά τούτο εκπεφευγότων, επί τάς

Αθήνας εχώρει, ράστα τήν πόλιν οιόμενος ελείν, διά τό μέγεθος παρά των

ένδον φυλαχθήναι ου δυναμένην, καί προσέτι τού Πειραιώς εχομένου

σπάνει τών επιτηδείων μετ’ ου πολύ τούς πολιορκουμένους ενδώσειν.

αλλ’ ο μέν Αλάριχος εν ταύταις ήν ταίς ελπίσιν, έμελλε δέ η τής πόλεως

αρχαιότης καί εν ούτω δυσσεβέσι καιροίς θείαν τινά πρόνοιαν υπέρ

εαυτής επισπάσθαι καί μένειν απόρθητος. (6) άξιον δέ μηδέ τήν αιτίαν

δι’ ήν η πόλις περιεσώθη, θεοπρεπή τινά ούσαν καί εις ευσέβειαν τούς

ακούοντας επικαλουμένην, σιωπή διελθείν. επιών Αλάριχος πανστρατιά

τή πόλει τό μέν τείχος εώρα περινοστούσαν τήν πρόμαχον Αθηνάν,…….

τοίς δε τείχεσι προεστώτα τόν Αχιλλέα τόν ήρω………. ταύτην Αλάριχος

τήν όψιν ουκ ενεγκών πάσης μέν απέστη κατά τής πόλεως εγχειρήσεως,

επεκηρυκεύετο δε.

…. προσδεξαμένων τούς λόγους, όρκους τε λαβόντων καί δόντων, εισήει

σύν ολίγοις Αλάριχος εις τάς Αθήνας……….. τήν Αττικήν δέ πάσαν

απόρθητον απολιπών, δέει τών φανέντων φασμάτων, επί τήν Μεγαρίδα

παρήει, καί ταύτην ελών εξ επιδρομής, τής επί τήν Πελοπόννησον

ελάσεως είχετο, μηδεμιάς πειρώμενος αντιστάσεως, τών πόλεων

σχεδόν απασών, διά τήν ασφάλειαν ήν ο Ισθμός παρείχεν αυταίς,

ατειχίστων ουσών.

Μετάφραση αρχαίου κειμένου.

Ο Αλάριχος όμως, εγκατέλειπε τους τόπους της Θράκης, καί

ενάντια στην Μακεδονία προήλαυνε καί ενάντια στην Θεσσαλία,

καταστρέφοντας όλα τα ενδιάμεσα. Όταν όμως έφθασε κοντά στις

Θερμοπύλες, έστελνε κρυφά προς τον ανθύπατο Αντίοχο καί τον

Γερόντιο τον υπεύθυνο για την φύλαξη, αυτούς που θα ανήγγελλαν την

έφοδο. Καί αυτός αφενός αποχωρούσε με τους φύλακες, παραχωρώντας

ελεύθερη καί ανεμπόδιστη την ενάντια στην Ελλάδα προέλαση στους

βαρβάρους, οι οποίοι αφετέρου προχωρούσαν ενάντια στην έτοιμη

λεία των αγρών καί για παντελή καταστροφή των πόλεων, τους άνδρες

από την μία από την εφηβεία κατασφάζοντας, από την άλλη τα παιδάκια

καί τις γυναίκες εξαιτίας του πλούτου εντελώς ληστεύοντας κοπαδιαστά.

Καί αφενός όλη η Βοιωτία καί όσα μετά από την είσοδο από τις

Θερμοπύλες Ελληνικά γένη διήλθαν οι βάρβαροι, κείτονταν μέχρι την

από εκείνου του σημείου μέχρι τώρα καταστροφή, δίνοντας στους

στους θεατές να βλέπουν, μόνων των Θηβαίων περισωθέντων εξαιτίας

του οχυρού της πόλης, καί διότι σπεύδοντας να κυριεύσει την Αθήνα ο

Αλάριχος δεν επέμεινε στην πολιορκία τους. Αφού λοιπόν οι Θηβαίοι

ξέφυγαν για αυτό, προχωρούσε ενάντια στην Αθήνα, νομίζοντας ότι θα

κυριεύσει εύκολα την πόλη, εξαιτίας του μεγέθους από τους

υπερασπιστές(από τους υπερασπιστές = παρά τών ένδον), η οποία

εξαιτίας του μεγέθους δεν μπορούσε να προφυλαχθεί καί επιπλέον

αφού θα κατεχόταν ο Πειραιάς(εννοεί: από τον Αλάριχο), εξαιτίας της

σπανιότητας των αναγκαίων μετά από λίγο οι πολιορκούμενοι θα

ενδώσουν. Αλλά αφενός ο Αλάριχος ήταν σε αυτές τις ελπίδες(πιο

ελεύθερα: έλπιζε αυτά), όμως έμελλε η αρχαιότητα της πόλης καί σε

τόσο ασεβείς καιρούς κάποια θεία πρόνοια για αυτήν να μεριμνήσει καί

να παραμείνει απόρθητη. (6) Όμως δεν είναι άξιο ούτε την αιτία για την

οποία σώθηκε η πόλη, αν καί είναι κάποια θεοπρεπής καί στην ευσέβεια

αυτούς που την άκουγαν να την επικαλείται, να την διέλθουμε σιωπηλά.

Επιτιθέμενος ο Αλάριχος με όλο τον στρατό του στην πόλη, αφενός

στο τείχος έβλεπε να περιτριγυρίζει την Πρόμαχο Αθηνά,…………….

αφετέρου στα τείχη να είναι αρχηγός ο Αχιλλέας ο ήρωας………. Ο

Αλάριχος βλέποντας αυτό το όραμα δεν το άντεξε καί απείχε από κάθε

επιχείρηση κατά της πόλης, ενώ αφετέρου έστειλε κήρυκες.

…. Αφού αποδέχθηκαν τους λόγους, καί έδωσαν καί έλαβαν όρκους,

εισερχόταν με λίγους ο Αλάριχος στην Αθήνα………. Αφετέρου

εγκαταλείποντας όλη την Αττική απόρθητη, εξαιτίας του φόβου για τα

εμφανισθέντα οράματα, προήλαυνε ενάντια στην Μεγαρίδα, καί αφού

κυρίευσε αυτήν με επιδρομή, συνέχιζε την προέλαση ενάντια στην

Πελοπόννησο, χωρίς να συναντήσει καμμία αντίσταση, σχεδόν σε όλες

τις πόλεις, εξαιτίας της ασφάλειας την οποία παρείχε ο Ισθμός σε αυτές,

οι οποίες ήσαν ατείχιστες.

Σχόλια επί του κειμένου

1) Το κείμενο αναφέρεται στην προέλαση του Αλαρίχου στην Ελλάδα.

2) Η χριστιανική προπαγάνδα, ακολουθεί δύο αμυντικές γραμμές.

Η μία είναι η απόρριψη του γεγονότος καί ότι δεν έγινε, ενώ η άλλη

γραμμή είναι ότι τάχα ο Αλάριχος είχε ισχυρό στρατό καί άρα δεν

μπορούσαν να τον αναχαιτίσουν.

Όμως, ο ιστορικός Ζώσιμος, απορρίπτει αυτό το ενδεχόμενο, διότι ο

Αλάριχος έστειλε στον ανθύπατο Αντίοχο καί στον στρατιωτικό διοικητή

Γερόντιο, τους αγγελιοφόρους οι οποίοι ανακοίνωσαν την έφοδο καί τότε

οι υπεύθυνοι κρατικοί αξιωματούχοι, οι διορισμένοι από τον

αυτοκράτορα, έδωσαν την άδεια για την έφοδο!!!!.

Καί εδώ τίθεται το ερώτημα: Γιατί έδωσαν την άδεια για την έφοδο;

Η απάντηση είναι, ότι θα πρέπει αυτές να ήσαν οι εντολές από τον

Ρουφίνο, ο οποίος επιτρόπευε μετά τον θάνατο του Θεοδοσίου Α΄,

τον Αρκάδιο καί τον Ονώριο, τα τέκνα του Θεοδοσίου Α΄, εκτελώντας

χρέη πρωθυπουργού.

3) Η περιγραφή των πράξεων των σφαγέων κατά του Ελληνισμού,

περιγράφονται αναλυτικώς.

Ωστόσο, εγώ θα σταθώ σε ένα σημείο.

Αυτό είναι η θεία πρόνοια, η οποία διέσωσε την πόλη της Παλλάδος,

το «Κλεινόν Άστυ», την πόλη των μεγάλων προσωπικοτήτων.

Ο Αλάριχος, είδε την Θεά Αθηνά να περιτριγυρίζει τα τείχη καί τον

Αχιλλέα να διευθύνει από τα τείχη. Αυτό το όραμα του Αλαρίχου,

Απαντά σε όλους τους αρνητές της υπάρξεως των Ελλήνων καί

Ελληνίδων, Θεών καί Θεαινών, Ηρώων καί Ηρωίδων.

Καί οφείλω να σημειώσω ότι ο Αλάριχος, ο οποίος είδε αυτό το όραμα,

ήταν χριστιανός. Αυτός ήταν ο λόγος, για τον οποίο ο Αλάριχος άφησε

την Αττική απόρθητη.

4) Άλλο ένα αξιοσημείωτο γεγονός, είναι ο διοικητικός διαχωρισμός της

Θράκης καί της Μακεδονίας, από την Ελλάδα. Αυτό είναι ενδεικτικό της

θέασης των αυτοκρατόρων του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, προς

τους Έλληνες.

Αλλά εδώ, θα παραθέσω καί στοιχεία από το βιβλίο του Ιωάννη

Καραγιαννόπουλου Το Βυζαντινό κράτος, τέταρτη έκδοση, εκδόσεις

Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1996μ.α.χ.χ., σειρές 13-23, σχετικώς με αυτό το

θέμα.

Ο Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, γράφει σαφώς τα εξής:

«-Η πολιτική του κράτους έναντι των Γότθων μπήκε, μετά το θάνατο του

Θεοδοσίου, σε περίοδο σοβαρής κρίσης. Οι Βησιγότθοι με αρχηγό τον

Αλάριχο στασίασαν καί άρχισαν επιδρομές προς την Κωνσταντινούπολη,

καί στη συνέχεια προς την Πελοπόννησο. Τελικά η κυβέρνηση του

Βυζαντίου απαλλάχτηκε από το γοτθικό κίνδυνο μόνο όταν χορήγησε

στον Αλάριχο το βαθμό καί τον τίτλο του στρατηλάτη του Ιλλυρικού

(magister militum per Illyricum) καί σ’ έναν άλλο Γότθο αρχηγό, τον

Γαϊνά, που μπήκε στην υπηρεσία της αυτοκρατορίας, το βαθμό καί τον

τίτλο του στρατηλάτη του Πραισέντου (magister militum praesentalis).

Στον Γαϊνά επετράπη, επιπλέον, να εγκατασταθεί με τους στρατιώτες του

στην Κωνσταντινούπολη».

Στα γραφόμενα του Καραγιαννόπουλου, οφείλω να παρατηρήσω τα εξής:

1) Ότι οι Γότθοι στασίασαν, πράγματι έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε,

όπως θα έλεγε καί ο Πιραντέλλο. Αν αυτό αληθεύει, τότε το ερώτημα

είναι γιατί ο τότε επίτροπος του Αρκαδίου καί του Ονωρίου Ρουφίνος, δεν

διέταξε τον στρατό να καταπνίξει την εξέγερση των Γότθων; Μήπως δεν

ήθελε ή δεν μπορούσε;

Αν κάποιοι υποστηρίξουν ότι τάχα δεν μπορούσε να καταπνίξει την

Γοτθική εξέγερση, τότε πώς μας το παρουσιάζουν ως μία πανίσχυρη

αυτοκρατορία, ικανή να συγκρούεται με τους Πάρθους καί τους Πέρσες;

Άρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύσει.

Επομένως, η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι οι Γότθοι ό,τι έπραξαν κατά

του Ελληνισμού καί της Ελλάδας, το έπραξαν με την συγκατάθεση, την

προτροπή, την ανοχή καί την εντολή των Ρωμαιοχριστιανών

αυτοκρατόρων.

Εξάλλου, η συμπαιγνία των Ρωμαιοχριστιανών καί των Γότθων

αποδεικνύεται από το απλό, απλούστατο γεγονός, ότι ο Αλάριχος

βραβεύθηκε με τον τίτλο του στρατηλάτη του Ιλλυρικού, ενώ ο Γότθος

Γαϊνάς ονομάσθηκε στρατηλάτης του Πραισέντου.

Δηλαδή όχι μόνον δεν πολεμήθηκαν αλλά καί διορίσθηκαν στρατιωτικοί

διοικητές επαρχιών.

Αυτά είναι τα γεγονότα καί τα στοιχεία, καθώς καί οι επισημάνσεις.

Τα σχόλια είναι δικά σας.

2) Το Ιλλυρικό εκτεινόταν βορείως του ποταμού Γενούσσου

(ή αλλιώς Σκούμπη ποταμού) καί μέχρι της περιοχής της Δαλματίας.

Η Δαλματία αποτελούσε χωριστή επαρχία. Αντιθέτως, το Πραισέντο ήταν

χωριστή επαρχία.

3) Αν καί μπορεί να το έγραψα παραπάνω, οφείλω να το τονίσω ξανά.

Η εκστρατεία του Αλαρίχου στην Ελλάδα δεν ήταν εκστρατεία κατά

της αυτοκρατορίας, αλλά εκστρατεία με την συγκατάθεση της

αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως.