Τάσοοο γιατί είναι σκόρπιοι;

...και ξαφνικά τα ρολά κατέβηκαν, οι μετοχές έπιασαν πάτο και όσοι είχαν την ατυχία να επενδύσουν στα μεσόκοπα πουλέν της εντελώς νέας και βαθειά "ανατρεπτικής" αλλαγής, βρέθηκαν να αναζητούν επαναστάσεις μέσα σε σακούλια με βιολογική πατάτα Κατερίνης και τενεκέδες uε λάδι Κρήτης.Η εξαθλίωση εγινε ο νέος σταθμός συγκεντρώσεως στο πλοίο που βουλιάζει από χρέη και απειλές ενώ η απογοήτευσή, η νέα μάσκα της "ντεμέκ" αγανάκτισης που χαρακτηρίζει τον μέσο Έλληνα κακομοίρη που νιώθει πως κάπως πρέπει να βγάλει απο πάνω του την ρετσινιά του μαλάκα.

Η θεοσοφία αρχίζει να βρίσκει νέες οδούς και νέους τρόπους εφαρμογής μέσα στο βασανισμένο από τις αλεπάλληλες σφαλίαρες κρανίο του φοροχωμένου, που σε μια κρίση απόγνωσης, ανακαλύπτεl οτι υπάρχουν δυνάμεις πολύ ανώτερες απο εκείνον και οτι εν τελεί οτι κι αν κάνει, πάντα κάποιοι άλλοι θα αποφασίζουν για τις μοίρες του.
Πάνω σε αυτό το ξεκουρδισμένο μοτίβο που παίζει prime time απο το 1821 το 1940 μέχρι και τις μέρες μας, πατάνε οι διάφοροι πραματευτάδες της ελπίδας, που σαν τον εβραιο,περιμένουν την ώρα της ανάγκης για να κάνουν το deal.

Νέες συμμαχίες, κομματικοί σχηματισμοί, που αλλάξαν ταμπέλα ή απλά κουδούνι στην εξώπορτα συνδυασμένες με αλχημείες της παπατζοσύνης του κάθε μαγαζάτορα που μπάζει μέσα συνέταιρους για να μεγαλώσει την επιχείρηση. Το ταμείο είναι εδω και καιρό μείον, οι ιδέες έχουν πλέον μετατραπεί σε μουσειακό έκθεμα, το οπαδικό πάθος και η ογδονταροκαφρίλα που τρεις δεκαετίες τώρα τους συντηρούσε στέγνωσε την στιγμή που κάηκε και η τελευταία σταγόνα απο το καντήλι της κομματικής λειτουργίας.
Οι θέσεις και οι προσλήψεις  αποτελούν πλέον προνόμιο λίγων, καθώς για τους υπολοίπους υπάρχει μαυρίλα και μάλιστα μπόλικη. Χρεοκοπία,πολεμός,άστεγοι στους δρομους, εγκληματικότητα και την Χαϊδω σε ζωντανή σύνδεση να απαντάει στην αγωνιώδη ερώτηση:"Τι γίνεται;" 
Με γενικό πρόσταγμα "ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΜΑΣΤΕ" και παρασύνθημα-"ψάχνουμε για πρόβατα", 
ο συρφετός των αποτυχημένων,τραβάει με βήμα alegro ma non tropo, σε εκλογές.
Η συγκυβέρνηση της παρτουζοσύμπραξης και η αριστερά της ανυπαρξίας και του γαυγίσματος έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, ξανασυνθέτουν το τοπίο της απόλυτης χασούρας με τους ίδιους καμμένους μπουγατσοκόφτες να πασχίζουν να πείσουν τους άλλους πριν από τον εαυτό τους ότι ξέρουν και μπορούν να κάνουν τομές ακρίβειας για την σωτήρια της πατρίδας, την πληγωμένη εθνική υπερήφανεια, την αθάνατη ελληνική παληκαριά...και για οποία άλλη ατάκα βρέξει στο ξε(μω)ραμένο μυαλό τους.

Γινόμαστε καθημερινά θεατές στο ίδιο μίζερο κακοπαiγμένο έργο της επερχόμενης καταστροφής. Προσπαθούμε με αγωνία να φυλάξουμε όσα καταφέρνουμε ακόμα να αντιληφθούμε ως δικά μας, την στιγμή που μια κουστωδία-πουστωδία αχρήστων, παρέα με τις κομματικές κουδουνίστρες τους, ξεπουλάνε -η έτσι νομίζουνε- φυσικό αέριο με απροσδιόριστες διαδικασίες, προς τέρψη του μογγόλου που απλώνει για μια ακόμα φορά τα σκατωμένα χέρια του και εγείρει διεκδικήσεις πάνω στον υποθαλασσίο πλούτο της χωράς. Το σκηνικό και πάλι γνώριμο... Ένα ανοϊκό γεροντοζόμπι-φύλαρχος που, αντί να απευθυνθεί σε Ελληνίδες και Ελληνες ανήμερα της Εθνικής επετείου, μοίραζει καλημέρες στοιχιζόμενος απο καμμιά κατοστή μπάτσους.
Ένας epic fail πρόεδρoς που περίμενε το κόμμα να πατώσει στο 8% για να πάρει σειρά 
και ένας wannabe επόμενος -πρώην πρωθυπουργός που πασχίζει να βουλώσει τρύπες και να κλείσει μέτωπα για να φτάσει το πολυπόθητο 20% και να έχει τον πρώτο λόγο για την δημιουργία κυβέρνησης. Τα κόμματα της αριστεράς, δεν αξίζουν ούτε καν να ασχοληθούμε μαζί τους. Ο κόσμος χάνεται κι εκείνα ασχολούνται με τα δικαιώματα του άπλυτου λαθρόγυφτου που τον ενοχλεί η γουρουνίλα της μπριτζόλας που ψήνει ο μπάρμπα Θανάσης στην βεράντα του. 
Μια ζωή ήταν και θα είναι άκυρα και περιθωριακά... και δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι περισότερο απο εθνοπροδοτικούς σχηματισμούς που ιδρυθήκαν aπo εβραίους(μπεναρόγια) και κατά την διάρκεια του συμμοριτοπολέμου, διαπραγματεύονταν την παραχώρηση της Μακεδονίας στους Βουλγάρους. Πιο πρόσφατη επιβεβαίωσή μας, η επικριτικη στάση του Περισσού απέναντι στα λαικά κινήματα για διανομή απευθείας απο τον παραγωγό στον καταναλωτή. Ό,τι δεν ελεγχεται απο την μίζερη κουμουνιστογκραβούρα και δεν αποπνέει αριστερίλα σε κάθε της έκφραση, αυτόματα αποτελεί απειλή για την παλαιολιθική γυφτοπερηφάνια ενος κόμματος, που είναι καταδικασμένο να θέλει να είναι πρόεδρός στην θεση του χαλίφη.

Οι κλασικές έννοιες της πατρίδας και της οικογένειας, ρετουσάρονται και τρώνε remix απο τοτε που ο Ντάρλας γρατσούναγε την κιθάρα και τραγουδούσε για Αχ και Βαχ (ακόμη δεν είχε πέσει γιαούρτι τότε). Η επιτυχία, σιγά-σιγά, λαμβάνει κι εκείνη καινούργιες εκφάνσεις. Σταδιακά φτάνουμε στο σημείο που επιτυχημένος θα είναι κάποιος που δεν θα έχει πουλήσει μάτι ή νεφρό για να μην χάσει το σπίτι του. Η πίεση είναι παράπανω απο υψηλή και οι συνθήκες κάθε άλλο παρά ευχάριστες. Μοιάζει με πόλη παραδομένων που περιμένουν τις προσταγές του κατακτητή και κάπου μέσα στην ομίχλη, εμφανίζεται με την μαγκούρα ο θεόσταλτος προφήτης που θα σου πει οτι όσα αγγούρια φας τώρα, τόσες τεκίλες 0α σουρώσεις στην αυλή της Ε.Ε ή του παραδείσου μετα. Από μονάδα, εαν ποτέ υπήρξες έτσι, γίνεσαι ποίμνιο, που το μόνο που μπορεί να κατανοήσει είναι οι δυσκολίες και η υπομονή ως μόνος τρόπος αντιμετώπισής τους...
Αγάντα και η ζωη συνεχίζεται με μειώσεις μισθών,αυξήσεις σε είδη πρώτης ανάγκης και καφέ στην παραλία για τους φρέσκους των πεντακοσίων ευρώ που στα μέσα του μήνα αρχίζουν να κόβουν από το φαϊ για να τα φέρουν βόλτα.

Το σκηνικό βολεύει τους πάντες. Τα κόμματα εξουσίας που αλληλοκατηγορούνται ή αλληλοστηρίζονται ανάλογα με το τι νούμερο θα παίξει στο τζόκερ. Τα αποκόμματα της αριστεράς που έχουν πλέον δικαιολογία να φωνάζουν για την καταβαράθρωση του μέσου αστού και τους παγκιτες ακροδεξιους μασωνοτσάτσους, που φωνάζουν για αίμα και τιμή ανήμερα την ανάσταση και μετά λουφάζουν στο κλουβί τους παρέα με το μάιν καμπφ και καμμιά μπανάνα. Ακόμα και στις στιγμές της απόλυτης εξαθλίωσης, η συντεχνία της βουλής εργαζεται πυρετωδώς για να πείσει οτι αποτελεί την μόνη υπαρκτή λύση. Η πρόφαση της ‘δημοκρατίας” αποτελεί τον άσσο στο μανίκι των παπατζήδων-θυρωρών και λοιπών κλεφτοκοτάδων, που σαν τον γύφτο στο παλάτι, θάμπωσαν απο την εξουσία και αυτοχρίστηκαν ως προσωποποίηση της ευθύνης στο όνομα ενός ολοκλήρου Έθνους. Ο Ιπποκράτης δίδασκε πως οι επικίνδυνες ασθένειες απαιτούν επικίνδυνες θεραπείες... δεν μίλησε ποτέ όμως για επικίνδυνα ηλίθιους,άσχετους κομπογιανίτες, που στην απουσία ικανού προσωπικού πετσοκόβουν με την σχιζοφρενική ιδεοληψία πως γιατρεύουν.

Ο χώρος δράσης τους, είναι ο δικός σου τομέας μειωμένης ευθύνης. Έμαθες, από τις συνθήκες, από την μέχρι τώρα εμπειρία σου, την ραγιαδιστική τακτική της ρουσφετολογίας και από το δάχτυλο πίσω από το τζάμι της τηλεόρασής σου, το οποίο σε στοχεύει στο κούτελο, πως ΦΤΑΙΣ. Αν ασχοληθείς με κάτι πέρα από τα high tech κολυβογράμματα που σου δίδαξαν στο σχολείο ή ακόμα και στο πανεπιστήμιο, αντιμετωπίζεσαι με ειρωνεία, αν επιχειρηματολογήσεις σειρά έχει η αμφισβήτηση και αν ρωτήσεις γιατί και κάποιος άλλος δεν κάνει το ιδίo, ακολουθεί η αποστροφή. Όταν η μιζέρια είναι το μόνο που έχεις γνώρισει, είναι δύσκολο να δεχτείς οτι υπάρχει και άλλος δρόμος, όχι επειδή φοβάσαι να τον περπατήσεις, αλλά γιατί τρέμεις να αντικρύσεις το μέγεθος της ως τώρα αποτυχίας σου. Έτσι, πότε με πατροπαράδοτα χωριατιλίκια που επινοικιάζουν την ψήφο, πότε με προβατοπροστάγματα και κακομοιριασμένες ατάκες- "όλοι ίδιοι είναι"- βαστάνε χρονιά πολλά την κολόνια της παρακμής και ελπίζουν χαλαρά για ακόμα τοσα. Όταν η περίοδος της καλοσιτεμένης παχιάς αγελάδας, που δημιουργήθηκε από τους πρασινοφρουρούς κι έγινε ανεκτή από τους ερασιτέχνες του γαλάζιου στρουμφοχωριού, τέλεψε για τα καλά σειρά πήρε η καταστροφολογία και τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας σεναρίων πτώχευσης του κάθε αποτυχημένου καραγκιοζοπαίχτη που όταν η ομάδα έφτασε στην Γ΄ την ειδε παράγοντας. Ο φόρος σου είναι η δύναμή τους και στον φαύλο κύκλο των εντυπώσεων, όσο τους φοβάσαι, τόσο θα σε πατάνε.

Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες του παραλογισμού που εχει επιφέρει η απόλυτη παρακμή της ασχετοσύνης των ηλίθιων που έχουμε την ατυχία να παίζουν στα έδρανα του κοινο(α)βουλίου. Λιποτάκτες, πρώην υπουργοί εθνικής άμυνας, υπόλογοι για σπατάλες δισεκατομμυρίων οργίζονται που κάποιοι άλλοι-γραφικοί φωνάζουν έξω απο το σπίτι τους και τα γκλίτσο -Μ.Μ.Ε διχάζονται στο που σταματά το δημοκρατικό δικαίωμα και στο που ξεκινάει η φασίζουσα συμπεριφορά. ΕΝΟΧΟΙ βαψομαλλιάδες υπουργοί πρώην οικονομικών-ανάπτυξης-έμαθα πως γίνεται ρεμούλα κι έσκασα μύτη- σφυρίζουν ανέμελα όταν σκάνδαλα που αφορούν την διαχείριση του χρέους βγαίνουν στην επιφάνεια και πληρωμένα παπαγαλάκια κονταροχτυπιούνται για το ποιά θα ήταν η καλύτερη εναλλακτική τακτική. Το γλύψιμο και η κολακεία έχουν πάρει κι αυτά νέα μορφή. Σκοπός δεν είναι η σταλινική αγιοποίηση που κάποτε επιχειρούνταν, αλλά η ποδηγέτηση της λαικής οργής και το μοίρασμα της σε μικρά λεκτικά χτυπήματα απέναντι σε πρόσωπα όλου του πολίτικου φάσματος με σκοπό να αποφορτιστεί το κλίμα. Κάπου μεταξύ γκλομπ, καπελώματος από αριστεροφασίστες και “δικαιολογημένης”-ελεγχόμενης έκρηξης, οριοθετούν και το δικό σου πεδίο δράσης. Εκεί όπου είσαι ακίνδυνος και καλείσαι να γράψεις με έργα και λόγια την δική σου έκθεση ιδεών για το σπίτι του γείτονα που καίγεται λίγο πριν το δικό σου. Η οργή, η αγανάκτιση, ακόμα και ο ξεσηκωμός , πολύ μικρή επίδραση μπορούν να έχουν όταν έχεις φάει εμπλοκή στην μοιρολατρεία. Άλλος περιμένει τον έλληνα Πούτιν, άλλος τους εξωγήινους και οι πιο αλαφροϊσκιωτοι την επιστροφή του καραμανλή στα πολιτικά πράγματα, για να στρώσει το φύλλο. Η έξοδος δεν είναι εύκολη οταν φυλάς σκοπιά σε εμμονές και εξαναγκασμένους συναισθηματισμούς του νοσηρού παρελθόντος. Όσο και αν πνίγεσαι απο  το δίκαιό σου, δεν πρόκειται να το βρεις σε αγωνιστικά μαζώματα ούτε σε σάπιες 4Β υποσχέσεις ξοφλημένων δημαγωγάκων που πασχίζουν να αντλήσουν δύναμη από τις φοβίες και την αβεβαιότητά σου.

Στην εποχή της κακώς εννοούμενης εξειδίκευσης γίναμε μάρτυρες σκηνών απείρου καλούς όταν νεόπλουτοι τσίπουρο-junkies έγιναν λαοπρόβλητα golden boys και απροσάρμοστοι προβληματικοί κομπαρσοπουθενάδες πλασαρίστηκαν ως think tanks. Η ταμπέλα του τεχνοκράτη φορέθηκε απο τον κάθε αλμπάνη που μέσα απο προσποιητές συμπεριφορές και δημοκρατικούς θεατρινισμούς προσπαθεί να ανελιχθεί και να κρατηθεί λίγο παραπάνω απο το χείλος του βούρκου. Κάθε τόσο, ένας καινούριος φέρελπις μυκονόβλαχος πλασάρεται ως ιδανικός -πετυχημένος εργένης και ένας ξεφλατζαρισμένος μπυρολουκουμάς-κλώνος του Στέφανου Μάνου, αναλύει γιατί κατά την άποψή του, πάει στραβά το καράβι και δεν πρόκειται ποτέ να ισιώσει. Κάπου στο πεζοδρομοπεριθώριο της ανυπαρξίας  πετιεται σαν την βούρτσα που δεν λέει να στρώσει ενας “ανατρεπτικός” ιστορικοφιλοσοφοδημοσιογραφοπίρδουλας που, αφού απέτυχε οικτρά σε οτιδήποτε είχε καταπιαστεί, άφησε μούσι και ξεκίνησε να γράφει για αρχαία monkeyδονική γλώσσα, ομοφυλοφυλικές συμπεριφορές των αρχαίων Ελλήνων, επιμιξίες με σλάβους, τούρκους και λοιπούς μογγόλους και οποίο άλλο "κύημα” γλιστρήσει απο το μυαλό τους.Είναι κι εκείνος αναποσπαστο μέρος της σύγχυσης που βαστάει γερά το σύστημα.
Ακόμα και τα σημεία αναφοράς παραποιούνται. Το παρελθόν επιχειρείται να τυλιχτεί σε ενα πέπλο αβεβαιότητας για το οποίο θα μιλάνε πλέον με απαξιωτικούς ή οπαδικούς όρους, κινούμενοι από μιζέρια οι μεν, από αίσθημα μαρτυρικού πατριωτισμού οι δε, χάνοντας αμφότεροι την ουσία και την αλήθεια που μπορούν να διδαχθούν και να βιωσουν.

Η αυτοικανοποιούμενη διανόηση στην απόλυτη ξεραΐλα του κρανίου της, μη μπορώντας να ασχοληθεί με οτιδήποτε ουσιώδες, ανακαλύπτει νέες έννοιες με την ταχύτητα που το ξοφλημένο ευρηματικά Χόλλυγουντ ξαναπλασάρει σάπια σενάρια με φρέσκες φάτσες. Το κρίσιμο ζητούμενο είναι η στασιμότητα και η απειλή της απόλυτης εξαθλίωσης σε ρόλο ανασταλτικού παράγοντα για κάθε πράξη η σκέψη αλλαγής. Η όποια δύναμη κατείχε το σάπιο πελατειακό σύστημα, έχει χαθεί μαζί με τους κλακαδόρους των καφενέδων που έπιναν νερό στο όνομα του χρωματισμένου νταβατζή και αναλώνονταν σε πολίτικες συζητήσεις υψηλού επίπεδου με κύριο θέμα "το κόμμα μου είναι μεγαλύτερο απο το δικο σου". Η επιρροή τους πλέον δεν είναι παρά άσκηση πίεσης και φόβου για να σε πείσουν ότι κάτι θα μπορούσε να πάει στραβά αν αποφάσιζες να φύγεις από την περπατημένη, την ίδια στιγμή που αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε να πάει χειρότερα...
Η ελευθερία των πράξεων και της ίδιας της έκφρασης σου,παύει εκεί που απειλούνται όσα πλασάρονται ως αυτόκλητες πανανθρώπινες άξιες και δημοκρατικές σταθερές. Η λογική παραμερίζεται και οι κορώνες, οι ευκολοσυγκίνητοι αγωνιστές-πρόεδρόι "λερωσα το βρακακι μου"  και η λατρεία των τοτεμικών συμβόλων της new wave θεοσοφίας, ορίζουν το πολίτικα ορθό σε μια χώρα προς αναζήτηση ταυτότητας.

Όσο πιο μπερδεμένος είσαι, τοσο πιο εύκολα θα δεχτείς , θα υπομείνεις, θα αγνόησεις, μπορεί ακόμα και να αγωνιστείς έτσι για την τιμή των οπλών ή για να μην μπορεί κάποιος άλλος να νιώσει περισσότερό αδικημένος, όταν θα ΞΑΝΑ-πέσουν τα προσωπεία των μπακαλάκων που σε μπλε, πράσινο και πουά χρώμα, τυλίγουν ελπίδα. Μια μικρή ανατροπή στις φαινομενικές ηγεσίες, λίγο πασπάλισμα με "δίκαια της φυλής" ή "δικαιώματα του ανθρώπου", ανάλογα τι κουραμπιέ σερβίρουν και είναι έτοιμοι να συνεχίσουν το ίδιο απαράλλαχτο μοτίβο για πολύ καιρό ακόμα. Είναι τέτοιο το καρπαζωμα και η πλύση που έχουν ρίξει που το γενικότερο πλάνο αποσκοπεί στην ατάκα-μωρέ κάνω διατροφή- την στιγμή που θα πεθαίνεις απο ασιτία. Προβλήματα που παρουσιάζονται ως απειλητικά και πτυχές που περνούν απαρατήρητες την στιγμή που αποτελούν την προφανή λύση. Όταν όμως βρίσκεσαι μέσα στον πανικό ή στην επίπλαστη-αλα Σημίτης-ευδαιμονία, δύσκολα παίρνεις σωστές αποφάσεις. 
Το ζητούμενο είναι να ανοίξεις το μυαλό σου και να δεις πέρα από εκείνα που σου πλασάρουν,ως επιτυχία, αποτυχία, καταστροφή και σωτήρια. Όπως είχε πει και ο τεράστιος Νίκος Γκαλης: "πρέπει να δέχεσαι και την ήττα και την νίκη με ψυχραιμία". Μόνο τότε μπορείς να βγάλεις κάτι από την κάθε κατάσταση..και όχι από τις επιπτώσεις που την συνοδεύουν. Να γίνεις εκείνος που ελέγχει τα γεγονότα και όχι ένας απο το τσούρμο των καταρραμένων που υπομένουν αποφάσεις.

Ο φόβος της αλλαγής το άγνωστο και η all time classic καταστροφολογία απο το ιερατείο των ανεπάγγελτων, διατηρούν μια νοσηρή πραγματικότητα για την οποία δεν ευθυνόμαστε λιγοτερο απο εκείνους που ευνοούνται απο αυτήν. Στην απειλή μιας περαιτέρω κρίσης, ενώ τα πάντα έχουν πιάσει πάτο, στην ιδέα ενός θερμού επεισοδίου από έναν στρατό που μέχρι πριν απο 40 χρόνια ΔΕΝ τολμούσε να πολεμήσει τη νύχτα γιατί φοβόταν πως στο σκοτάδι βγαίνουν δαίμονες και στην παροιμιώδη νεοελληνική έμμονη - αυτό ξέρω-αυτό εμπιστεύομαι, καλύπτεται μέχρι να χαθεί, κάθε ίχνος λογικής και αυτοπροσδιορισμού. Τρομαγμένοι σαν καταδικασμένοι για αίρεση στον μεσαίωνα, αναλωνόμαστε γονατισμένοι απο χρέη και ενοχές να πλάθουμε με το μυαλό μας τα τρομερά βασανιστήρια που θα ακολουθήσουν και σκεφτόμαστε πως θα σκύψουμε να φιλήσουμε όσο πιο ευλαβικά γίνεται το νευρικό χερι που δείχνει τον πυρακτωμένο δρομο που οδηγεί στην σωτήρια (ψυχής-Ελλάδας διαλέχτε), αντί να σηκωθούμε όρθιοι και να δώσουμε εκείνο που πραγματικα κολλάει στην επιτακτική απαίτηση για “πληρωμή”. Απομακρυσμένοι απο την γνώση του ίδιου μας του είναι και με φανφάρες του είδους -όταν θέλουμε μπορούμε- παρηγορούμαστε πως κάποτε θα κλάσει ο Δίας και θα γεμίσει με ΙΧΩΡ μέχρι και η μπουκάλα του τζόνι που κατεβάζουμε πλαταγίζοντας την γλώσσα και κάνοντας τσουγκράνα τα φυστίκια στο γυάλινο μπωλ. Τότε θα ξυπνήσει η ράτσα να φέρει εις πέρας το πεπρωμένο της φυλής και άλλα γραφικά αλκοολόφερτα...

Συντηρούμε, με τις ευλογίες και την αβάντα της συντεχνίας των αχρήστων, μια κατάσταση που μόνο χειρότερα μπορεί να μας πάει. Ανίκανοι ή ακόμα χειρότερα, αρνούμενοι να αντιληφθούμε το βάρος και τις ενέργειες που απαιτούνται /παραδινόμαστε σαν πρωτοχριστιανοί σε θυσίες, ψάχνοντας απεγνωσμένα για λιοντάρια. Αφού έχουν φαγωθεί οι μισοί και παραπάνω από μέτρα, περικοπες και μειώσεις, βγαίνει και από  ένας "Χέσε-μεσσίας" και συντετριμμένος-σεληνιασμένος ,-αναλόγα τι βλέμμα του είπαν να πάρει- μιλάει για τις θυσίες και τα όρια τα οποία θα θέσει όταν εκείνος και ο σχηματισμός του βρεθούν στην εξουσία.  Χτυπάει όσο πιο δυνατά μπορεί την χρωματιστή κουδούνα του και προσπαθεί να μάζεψει όσο το δυνατόν περισσότερα πρόβατα στο μαντρί του. Η μάχη των κόσμων, ξαναπαίρνει αβάντα και οι μουμιοτιτάνες κοιτάνε αριστερά και δεξιά τους για ηλιθίους προθύμους να συγκροτήσουν τον στρατό τους. Η αυτοκρατορία έχει εδώ και καιρό πάτωσει, όμως οι κράχτες, οι αυλικοί και τα λοιπά δουλικά στοιχεία που έχουν μάθει να ζουν μόνο από τους άλλους, κάνουν τα πάντα για να παρατείνουν την ψευδαίσθηση. Το πέπλο και οι υποσχέσεις ανά(σ)τασης,που κάποτε μοίραζαν σαν πασατέμπο, καήκαν απο την ίδια την πραγματικότητα. Οι ακόμα καλύτερες ημέρες, μετατράπηκαν σε παραίνεση για προσπάθεια που θα οδηγήσει σε λιγότερο άσχημα χρόνια. Βασικό στοιχείο της χλαπάτσας που σερβίρεται καθημερινά είναι η υπομονή και απαραίτητο συστατικό η ευλαβική τήρηση του συντάγματος, το οποίο επικαλούνται όταν δεν το χρησιμοποιούν για κωλόχαρτο, για να περάσουν κάποιον νόμο-ρύθμιση. Η πραγματικότητα είναι για μια ακόμη φορά χωρισμένη σε δυο μέρη. Σε εκείνο που πραγματικά συμβαίνει και σε εκείνο που μας παρουσιάζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με την αντίδραση. Αντιλαμβανόμαστε μια ενέργεια μερικώς ή καθόλου και γι αυτό η απάντησή μας δεν είναι παρά ασθενική. Έτσι, χαμένοι σε χρέη, καθημερινές υποχρεώσεις, απαιτήσεις και καθημερινότητα, χάνουμε το ουσιώδες και την προφανή λύση, που μπορεί να έρχεται και ΠΡΙΝ από το πρόβλημα.

Ολα είναι θεμα τακτικής και οργάνωσης. Καλούμαστε να παίξουμε τον βοηθητικό ρόλο σε ενα παιχνίδι που θα επρεπε να εχει τελειώσει εδω και χρονιά ή ακόμα καλύτερα να μην είχε αρχίσει ποτέ. Είναι δύσκολο να γίνουμε σεναριογράφοι και πρωταγωνιστές... είναι πολύ πιο εύκολο να σταματήσουμε να παίζουμε και να αντικρύσουμε την πραγματικότητα, όπως την δημιουργούμε και όχι όπως μας την πασάρουν. Το πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι η επίγνωση του ποιοί είμαστε. Η ερώτηση δεν είναι φιλοσοφική και η απαντηση είναι πρακτική. 
Δεν είμαστε υποψήφια θύματα στα νύχια του κάθε μίζερου βορειοευρωπαίου δημοσιουπαλληλάκου, ουτε νταβατζόγυφτοι που απαιτούμε να ζουμε από τα πεπραγμένα των προγονών μας. Είμαστε ράτσα περήφανη, αδάμαστη, μα πάνω απ'όλα διαολεμένη και φτάνουμε στον σκοπό μας, όταν καταφέρνουμε να τον κάνουμε κοινό. Αυτή την στιγμή, σκοπός των "κατά φαντασία κυβερνωντων" είναι η υποτέλεια και ο παραγκωνισμός του Έλληνα σε “αναγκαίο κακό” για την μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Κάπου κάπου μας χτυπάνε την πλάτη και μας θυμίζουν οτι λυπούνται για την κατάντια μας. Κι εμείς στεκόμαστε απαθείς και πέριμενουμε το επόμενό χαστούκι την επόμενη επίπληξη και το επόμενο "μαζί τα φάγαμε" μαζί με λίγο απο δακρυγόνο στο Σύνταγμα. Η χούντα είναι μέσα στο σπίτι μας και μας κάνει μάθημα για το πόσο φριχτή ήταν η επταετία, η παράνοια στο μεγαλείο της. 
 Οι τελειωμένοι και οι δοσίλογοι, περιστοιχισμένοι απο καμμιά εκατοστή πολίτικα τριμπούρδελα που κάνουν πιάτσα όταν μυριστούν πόστο και αντίδραση όταν νιώσουν ήττα, συνεχίζουν στον δρόμο της νομοτελειακής καταστροφής, προσπαθώντας να τραβήξουν οσο γίνεται περισσοτέρους μέσα στον βούρκο της αποτυχίας. Υποκρίνονται πως δεν νιώθουν απειλή απο κραυγές αφύπνισης, ευνοώντας τις ελεγχόμενες, μόνο και μόνο επειδή είναι προβλεπόμενες, αντιδράσεις,

Η αντίδραση,δεν χρείαζεται να είναι ηχηρη,αλλα αποτελεσματική.Η προειδοποίηση είναι το γαυγισμα του αδυνατου και εκείνου που ποτε δεν εχει σκοπο να πραγματοποιήσει την απειλή.Βρισκόμαστε αυτη την περίοδο,ισως στο πιο βαθυ σκοτάδι που εχουμε βιωσει ως γένος τα τελευταία 30 χρονιά.Αυτο δεν είναι απαραίτητα κακο. 
Όπως μας έλεγε όταν περνούσαμε ΤΠΕΝ στο Μεγάλο Πεύκο ο άνθρωπος που μας έκανε καταδρομείς με την καλή και με την ανάποδη, ο πιο τρελαμένος, μάχιμος και ψυχωμένος λόχαγος πεζικού κύριος Κ.

Βασίλειος,"το σκοτάδι είναι φίλος και σύμμαχος σας". To κλίμα δυσφορίας που επικρατεί όλο και πιο ευρέως μας κάνει μεταξύ άλλων πιο πραγματιστές, ικανούς (ελπίζω) να αντιληφθούμε την κατάσταση ή τουλάχιστον να δούμε το προφανές, πως οι προτεινόμενοι και οι παραφυάδες τους δεν είναι η λύση. Χρείαζεται καθαρό μυαλό για να δούμε τι παίζει και θάρρος για να απαντήσουμε αποτελεσματικά. Δεν βγαίνουμε στην πρώτη γραμμή, ούτε γινόμαστε θυσία-έρμαιο του κάθε τηλεμπακαλάκου-κριτή της δημοκρατικότητας. Χτυπάμε καταδρομικά και ετοιμαζόμαστε για το επόμενό πλήγμα. Πιστεύουν πως ανήκουν στο επίκεντρο κι εμείς στο περιθώριο, συνεπώς δεν είναι δύσκολο να ανατραπει το σκηνικό. Το μόνο που χρειαζεται είναι ενα καίριο χτύπημα, ένα συνολικό "κάτω του 20%" για τους βαστάζους του μνημονίου και τα πολίτικα εξαπτέρυγά τους. Ένα καθολικό -δεν γαμιέστε;;- στο πολιτικό σκυλολόι που επιμένει να πιστεύει έχει "το άγγιγμα του Μίδα", ενώ οτιδήποτε άγγιξε έγινε λίαν επιεικώς σκατά βρωμερά. Και μετά τι; Σίγουρα όχι η καταστροφή. Επανασύνταξη και σχεδιασμός.
Ο εχθρός ,ο πιο επικίνδυνος και απειλητικός από όλους, δεν είναι άλλος απο τον κακό εαυτό μας. Εκείνον που μοιρολατρικά περιμένει τις συνέπειες να τον βρουν κατακέφαλα. Κινούμαστε συνεχώς και δεν χαλάμε την κάλυψή μας. Βοηθάμε τον διπλανό μας να σταθεί στα ποδιά του για να μπορέσει κι εκείνος να μας βοηθήσει όταν θα το χρειαστούμε. Παίρνουμε πρωτοβουλία και ενεργοποιούμαστε μόνοι μας, χωρίς να χρειαζόμαστε καθοδήγηση απο παπαδαριά που όταν τα ρωτάνε για την κρίση τρώνε φάκες και στις ελεύθερες ώρες τους παραφράζουν τον Ισσοκράτη. Με δυο λόγια,αντιλαμβανόμαστε τον χώρο όπως είναι και όχι όπως μας τον παρουσιάζουν.

Με εμάς όχι ως στοιχείο του, αλλά ως ΚΥΡΙΟ διαμορφωτή του.

Εκλογές ζυγώνουν και το σκηνικό ξαναγίνεται γνώριμο. Ψηφομαζώχτρες, με συνοδεία ασφαλείας, θα έρθουν να γυρέψουν στήριξή κατηγορώντας τους “άλλους” για όποια κακά έχουν βρει τον τόπο.Παράλληλα, αβανταδόροι στραβοχυμένοι λουκουμάδες που πήραν πόδι απο την ηθοποιία λογω εμφάνισης θα το παίξουν αρχικά δύσπιστοι μέχρι να δοκιμάσουν το ελιξηριο και να δώσουν την προσωπική τους στήριξή-κράχτη για να πείσουν και τους υπολοίπους. Οι μικρές καθημερινές κονταρομαχίες σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις,θα βρουν απήχηση σε όσους ακόμα χάφτουν την παραμύθα του καλού-κακού μπάτσου και ταυτίζονται με κάποιον απο τους πρωταγωνιστές του low budget κακόγουστου σήριαλ. Οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι η αποχή και η αποστασιοποίηση δεν είναι αρκετά. Η μάζωξη της πλατείας δεν είναι ουσιαστική. Στοχοποιούμαστε και γινόμαστε προβλέψιμοι. Η αλλαγή θα έρθει πρώτα απ'ολα, μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Μαθαίνουμε να ξεπερνάμε τους φόβους,τις αποπνικτικές ελπίδες, που μπορεί να μας κάνουν δέσμιους άλλων, και τις τοτέμικες εμμονές μας. Πρώτα ΕΙΜΑΣΤΕ και μετά μπορούμε. Γιατί αν είμαστε μαχητές, μπορούμε να κάνουμε τα παντα. Ακόμα και να ρίξουμε ενα σάπιο κατεστημένο τοποθετώντας στην θέση του κάτι που θα μας ανήκει, θα μας εκφράζει και θα μας υπηρετεί. Δεν τραβάμε διαχωριστικές γραμμές, παρά μόνον στην βλακεία και την ιδιοτέλεια. Θέλουμε τις τύχες μας να τις ορίσουμε εμείς και όχι κάποιες γραβατοφόρες λούγγρες των Βρυξελλών.
Ακόμα κι αν κάνουμε λάθος, διάολε, θα είναι δικό μας. Για να είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες, πρέπει και να αρχίσουμε να φερομαστέ ως τέτοιοι. Η αναμονή, η διχόνοια, η αυτοδικαίωση για να σώσουμε την παρτίδα μιας λάθος τακτικής παίρνουν τέλος.

Οι δικαιολογίες και οι συμβιβασμοί με οπαδικά, συναισθηματικά, οικογενειακά κίνητρα,έχουν κάνει τον κύκλο τους και έχουν τελειώσει. Η αλλαγή θα έρθει αργά ή γρήγορα. Θα αλλάξουμε το σκηνικό...ή εκείνο θα αλλάξει κι εμάς. Μπορούμε να τα καταφέρουμε; 
Όποια κι αν είναι η απάντηση αξίζει να προσπαθήσουμε. Αν το κάνουμε ως Έλληνες, είναι σίγουρο οτι θα κερδίσουμε. Ενωμένοι,αποφασισμένοι, συνειδητοποιημένοι και έτοιμοι για αλλαγή. Πραγματική και οχι μουφέ, μπογιατισμένη με τους μαρκαδόρους του νικητή.
Βγάλτε την μαυρίλα που μας πότιζαν τόσον καιρό μέσα στην κάλπη και ανοίξτε την ψυχή σας στην Ελλάδα. Ξαναβρείτε τον δεσμό με τα ουσιώδη και κάντε περα τους ανίκανους παπατζήδες που ζουν μοιράζοντας φόβο ή ελπίδα.
Ελάτε να δείξουμε οτι μπορούμε κι όσο για εμάς που είχαμε την τυχη να υπηρετήσουμε η να υπηρετούμε ακόμα στον ελληνικό στρατό, να απαντήσουμε στον λοχαγό που απευθύνεται στον επιλοχία μας "ότι πλέον δεν είμαστε σκόρπιοι... αλλά ΕΤΟΙΜΟΙ". 
Ο ΤΟΛΜΩΝ ΝΙΚΑ

(Κωστας Κ.)